من با فیلم "چشمان آبی زهرا" با فلسطین آشنا شدم. تلویزیون به مناسب روز قدس پخش میکرد. غصب رو به معنای واقعی کلمه نشون میداد. بعدها از گوشه کنار میشنیدم درمورد فلسطین. میدونستم حمله میشه بهشون، میدونستم جنگه و در مضیقه ان. منتها چیزی که باعث شد عمقش رو درک کنم خوندن یه کتاب بود. "من پناهنده نیستم" رو به معرفی یکی از پیج‌های معرفی کتاب اینستاگرام خریدم و فقط میدونستم موضوعش فلسطینه. یک مدتی طول کشید تا شروع به خوندنش کنم و حقیقتا اون اوایل بخاطر تلخی داستان و حوادث سخت سراغش میرفتم ولی در نهایت ادامه دادم و با هر تیکه قبلم مچاله میشد از غمی‌که حتی تو شادی‌های داستان هم بود.
این روزها که درگیری‌ها شدت گرفته با هر استوری که میبینم، هر خبری که میشنوم دعا میکنم فلسطینی‌ها مغلوب نشن. دعا میکنم اسراییل ضعیف شه و حقیقت اینه خوشحال میشم از هر موشکی که از سمت غزه پرتاب میشه.
+اینکه بی طرف بخونیم داستان فلسطین و اسرائیل رو چیز مهمیه. نمیگم حرفای منو قبول کنید، فقط میگم خودتون بخونید درموردش.
++ جنگ و کشتن آدم‌ها خوشحالی نداره. چه مسلمان باشن چه مسیحی و چه یهودی. ولی وقتی با بمب سالها خونه‌هارو تخریب کنن و آدم‌هارو بکشن، وقتی خونه به خونه و محله به محله اشغال کنن و آدم‌هارو از خونشون با زور بیرون کنن، نمیشه و نباید ساکت موند.